فرا خواندن خداوند به یاری هنگام مهنت و گرفتاری شاید عملی خود خواهانه به نظر برسد اما
باید دانست که همه اعمال ما در ابتدا باید از روی خود خواهی باشد.تا بتوانیم روحیه عدم وابستگی
را در خود پرورش دهیم و یاد بگیریم به عنوان تماشاچی نمایش نا معلوم زندگی را تماشا کنیم.
اگر تکیه دادن بر خداوند خودخواهی است.باید گفت که خودخواهی بسیار بهتر ازنفس پرستی و
اتکا بر نیروی محدود خویش است. این خودخواهی گامی لازم در پیشرفت معنوی انسان است.
و به موقع به طور خودکار حذف خواهد شد.درست مانند شکوفه ای که میوه اش رسیده باشد.
درسی که لازم است همه ما بیاموزیم وابستگی کامل به خداوند است.آنگاه همه چیز به درستی پیش
خواهد رفت و به همه خواسته هایمان خواهیم رسید.ما میبایست برای هر چیز کوچکی که نیاز داریم
به خداوند روی کنیم.تا زمانی که در روزی مبارک در یابیم که به هیچ چیز جز خداوند نیازی نداریم.
دریابیم که یگانه نیاز ما خداوند است.آنگاه به این کشف بزرگ نائل میشویم که هر آنچه که نیاز داریم
از پیش محیا شده است.قبل از انکه نیازی به وجودآید پیشتر برآورده شده است.همه چیز در جای صحیح
ودر زمان  درست خود اتفاقمی افتد.آنگاه فرد مانند فرمان روا زندگی میکند.وقتیکه فرمانروا بیرون میرود
همه چیز از پیش برای او آماده شده است و لازم نیست که چیزی بخواهد.تمام نیازهای او پیش بینی و حاظر
شده است.شما نیز فرمان روا هستید.خداوند قولی بزرگ به شما میدهد که اگر کسی تنها به من و به من بیندیشد
و همیشه و همه جا مرا ستایش کند و به یاد من باشد هر آنچه را ندارد به او خواهم بخشید و از آنچه دارد
 مراقبت خواهم کرد.

نوشته شده توسط : نگهبان چاه

نظرات دیگران [ نظر]